دلتنگی واسه ننه بابایی که دیگه نیستن بد دردیه!
ننه جون حوا و بابا جون آدم
بذارین بی مقدمه بگم که چقدر دلتنگتونم!
این جور وقتا، یعنی وقتی دلتنگ میشیم، دلتنگ کسی که دیگه پیشمون نیست یا لااقل برای مدتی، میریم سراغ عکسا و خاطره هاش!
سراغ همون آلبومای قدیمی که گاهی از فرط کهنگی، مشمای آلبوما به هم چسبیدن و باید با دقت صفحاتشونو ورق بزنیم که مبادا پاره پوره بشن!
همونایی که گاهی انقدر توی چمدون و گوشه ی کمد موندن که زرد شدن و از ریخت افتادن!
همونایی که میشه دونه دونشونو بگیری تو دستتو کلی خاطره ی خوبو از توش بو بکشی.
ولی من حتی یه دونه عکسم ازتون ندارم.
گاهی وقتا نوار کاست هم خوبه!
نوستالژی قشنگیه. اینکه صدایی از سال ها پیش و دوباره برای خودت زنده کنی!
اما من هیچ صدایی هم از شما ندارم!
راستشو بخواهین الان که خوب فکر می کنم می بینم اصلا چرا من باید دلتنگ شما بشم؟
من که شما رو اصلا ندیدم!
من که هیچ خاطره ی مشترکی با شما ندارم، من که حتی یه بارم صداتونو نشنیدم که بخوام برای بار دوم دلتنگ صداتون بشم.
پس این همه دلتنگی برای چیه؟
به نظر میاد، این همه چراغ روشن توی این شهر شلوغ دلگرمم نمی کنه، این همه چشم، دلتنگیمو درمون نمی کنه!
شاید برای عالم و آدم عجیب باشه، اما این ندیده ی شما خوب میدونه که برای شما دو تا اصلا عجیب نیست که ندیدتون، دلتنگی داشته باشه و صاحبشو گم کرده باشه!
بالاخره نگفتین، صاحب این دلتنگی گنده و تپل مپل شما دو نفرین؟
امضا
ندیده ی شما- فاطیما:)
خیلی خوب بود